Osman Dinç

Osman Dinç

1969 yılında Gazi Eğitim Enstitüsü bölümünden mezun olan sanatçı Fransa’da Paris Güzel Sanatlar Akademisi’nde eğitim görmüş ve Bourges Sanat Yüksek Okulu'nda eğitim görevlisi olarak görev yapmıştır. Paris ve Türkiye’de birçok sergi açmıştır.

Osman Dinç, öykülerden ve efsanelerden, bilim ve bilgiden beslenerek ürettiği, malzeme olarak demir ve camı kullandığı, insan ve doğal elementler ilişkisini vurgulayan, minimalize edilmiş heykeller üretmiştir. İskender Yediler de heykeli biçimsel olarak hareketlendirerek, izleyici süreç-içinde heykel kavramıyla tanıştırmayı amaçlamıştır. (Katırancı 36)

Eserlerinde insan özüne dönen sanatçı, demiri kullanarak geçmişten yararlanır. Kullandığı başlıca malzemeler demir, cam ve ahşaptır. Kullandığı doğal malzemeler bakımından art poveraya yakınlık taşımaktadır. Eserlerinin minimalist yönü de bulunan sanatçı kavramsal bir çerçeve sunar. Endüstriyel malzemelerin sanat içerisinde kendine bir yer edinmesine de katkıda bulunmuştur.

Türkiye’de 1987-93 arasında “Öncü Türk Sanatından Bir Kesit” ve A, B, C, D sergilerine verdiği işlerle tanınan Dinç, demircilik yapan bir aileden geldiğinden, kapağı demir, sayfaları camdan kitap (1977) gibi ilk işlerinde demir-cam-insan birlikteliğini vurgulamıştır. Sanatçının hiçbir döneme tarihlenemeyen, tüm zamanları kapsayan heykelleri Yer Demir Gök Bakır, İlaman Dağı Efsanesi gibi adlarıyla inançların ve efsanelerin izlerini taşıdığı kadar, tarih öncesinin ilkel araç ve heykellerini de anımsatmaktadır. (Özayten, 406)

Antropolojik bir yaklaşım izleyen sanatçı, insanın en önemli ilerlemelerinden biri olan demirin keşfi ve kullanımını eserlerinde görmekteyiz. İnsanlık tarihinde bir geri dönüş gerçekleştirirken teknolojiye de eleştiri sunar.

Osman Dinç 1970 sonlarındaki politik heykellerinin ardından, 80’li yıllarda ağırlıklı olarak fotoğraf kullandığı düzenlemeler, fotoğraf ve heykeli birleştirdiği ışıklı yerleştirmeler yapmış, sonraki yıllarda kendi kültürel kökeni ile bağlantı kurarak esin kaynağı olan formların derin etkisinde soyut metal heykeller gerçekleştirmiş, üç boyutlu işlerinde ve yerleştirmelerinde çok çeşitli malzemeler kullanmaya devam etmiştir. (Duben ve Yıldız, 31)

Fotoğraf ve heykeli kullanan sanatçı ışığı da eserlerine katmıştır. Oluşturduğu heykellerde b,r çok farklı maddeyi kullanmıştır. Sıklıkla eserlerinin ana maddesi olarak kullandığı demir ile insanlığın demir çağına atıfta bulunan sanatçının eserleri antropolojik bir arayış içermektedir.

Güzel Sanatlar Okulu’nda öğretim üyeliğine başlayan Dinç’in heykellerinin en dikkat çekici özelliği durdurulmuş harekettir. Sanatçının çoğu zaman demirle birlikte kullandığı cam, ışığı yakalayan, içine alan ve sabit kılan bir öğedir. Demirin siyahı ışığı yutarak yok ederken, cam içine alarak yansıtmaktadır. Masumlar Çeşmesi, Bir Anın Çeşmesi gibi işlerinde, demirden kap benzeri oyuklara ateşte eritilerek dökülen cam, su ile özdeşleşmiştir. (Eczacıbaşı 25 - 28)